Wybór parkietu do mieszkania to nie tylko wybór jego koloru, dopasowanego do reszty mebli w pomieszczeniu. To także wybór parkietu określonej klasy, co bywa znacznie bardziej skomplikowane, niż barwa. Owszem, wersji kolorystycznych jest mnóstwo, a klas jedynie trzy, lecz to one potrafią sprawić problem, głównie z uwagi, że nie każdy wie, co oznaczają. Nie każdy także zdaje sobie sprawę, że nie ignorowanie ich jest niezbędne, aby mieć w domu parkiet, który będzie dopasowany do funkcji danego pomieszczenia. Można wyróżnić trzy klasy parkietu oznaczone cyframi arabskimi I, II, III.

Mają one również swoje dodatkowe nazwy i tak klasa I to „selekt”, klasa II to „natur”, natomiast klasa III to „rustik”. Nie są to słowa przypisane przypadkowo, gdyż każde ze wspomnianych określeń jest związane z charakterystycznymi cechami parkietu: kolorem, sękami, usłojeniem. Wbrew pozorom rodzaj klasy nie odnosi się do różnic technicznych, ponieważ te wartości są takie same w każdej z nich. Skoro nazwy są już przypisane do konkretnych klas, warto poznać czym charakteryzuje się każda z nich.

Klasa I, czyli selekt wiąże się z najbardziej naturalnymi słojami widocznymi na drewnianych deskach. Charakterystyczna jest także kolorystyka, która jest całkowicie jednolicona w przeciwieństwie do innych klas. Nie dopuszcza się w jej przypadku domieszek białego koloru ani innych wad kolorystycznych, chociaż dopuszczalne jest – jedynie w 2% – pojawienie się na deskach deszczułek o niskiej jakości w porównaniu do reszty.

Poza rzadko zanotowanymi defektami postaci przypadkowych słojów klasa I składa się przede wszystkim ze zdrowych sęków. Jednocześnie w przypadku tej klasy nie mogą pojawić się żadne pęknięcia powierzchniowe ani piorunowe. Deska powinna być całkowicie jednolita i gładka, pęknięcia zaburzyłyby tę harmonię.

Klasa II, czyli natur lub natural, w przeciwieństwie do pierwszej nie jest aż tak jednolita kolorystyczne. Dopuszczalne są przebarwienia na drewnie, lecz jedynie jeśli są wynikiem naturalnych procesów. Tak, jak w przypadku klasy I nie dopuszcza się pojawienia się na deskach parkietu białych przebarwień. Jednak same deski mogą być już bardziej różnorodne, nie są aż tak jednolite, jak „selekt”. Dodatkowo poza delikatnie zróżnicowaną barwą mogą pojawić się także słoje. Nie powinny być wielkie. Przy tym klasa II dopuszcza istnienie w deskach małych sęków, w niewielkiej ilości oraz koniecznie zdrowych, które nie będą zaburzały urody parkietu.

Klasa III, czyli rustik jest najbardziej zróżnicowana pod względem kolorystycznym oraz ilości słoi. Jest ich więcej oraz są różnorodne, nie dba się w tym przypadku o to, aby występowały tylko w określonej ilości i kształcie. To samo dotyczy kolorów, gdyż kolorystyka klasy III jest bardzo żywa i różnorodna, zarówno w wersji jasnej oraz ciemnej. W przeciwieństwie do pozostałych dwóch klas w jej przypadki mogą pojawić się na deskach białe elementy, choć nie powinno być ich za wiele.